Aan het werk
Door: Evelienaniba
Blijf op de hoogte en volg Evelien
05 Februari 2012 | Zuid-Afrika, Clarens
Lieve allemaal,
Inmiddels ben ik meer dan een week in Zuid-Afrika en al helemaal gewend aan het rustige leven hier. Elke dag staat me wat anders te wachten, wat het werk heel interessant en divers maakt. Zo ga ik op maandag en dinsdagochtend naar de preschool hier in de buurt, waar ik moet zorgen dat deze gillende kinderen niet afpakken, speelgoed stelen en andere kinderen slaan. Het is heel lastig om ze terecht te wijzen, want niemand spreekt Sotho, behalve een vrouw die, mocht ik haar nodig hebben, nooit in de buurt is. Maar ze begrijpen het wel als ik heel hard 'NO' gil en er een boze blik bij geef. Aan de andere kant zijn het echt ook scheetjes, die zo lekker bij me komen zitten om te knuffelen! En als ik even vergeet om een arm om hun heen te slaan, grijpen ze mijn arm en geven ze me een kus.
Op woensdag en vrijdagochtend ga ik naar 'People of Hope', waar ik, Janneke en nog twee andere dames naar de townships gaan om te kijken of we daar de zieke mensen kunnen helpen of door kunnen sturen naar de kliniek. We beginnen bij People of Hope altijd met een uur lang bidden, wat zo gaaf is! Ik word het helemaal vrolijk van. Eerst moeten we gaan staan ('We stand in worship') en daarna zetten ze het op een zingen!! Één iemand begint met zingen, waarna de rest luidkeels volgt. Ze zingen in Canon en klappen de ingewikkeldste ritmes. Als een echte Nederlander sta ik er stokstijf bij, bang om te dansen en zelfs om te klappen. Soms worden de dames heel emotioneel en zingen, huilen en houden hun handen omhoog. Andere keren moeten we bidden voor één bepaald persoon en leggen we allemaal een hand op haar borst, schouders, rug of ergens anders waar nog geen hand is. Iedereen begint dan te zingen en af en toe hoor je hard 'I love you Jesus, Halleluja!' ertussendoor. De vrouw waar het om gaat zakt in elkaar, huilt en krijst. Wat nou een rustige eerste week?!
Na al het bidden en knuffelen (iedereen grijpt me beet, knuffelt en roept “I love you!”. Toen ik dat een beetje Amerikaans vond lijken, werd mij verteld dat ze eigenlijk willen zeggen 'Ik ben blij dat je er bent, Evelien!'. Ik vond het al een beetje gek om dat te roepen na elkaar een uur te hebben gezien) word ik op sleeptouw genomen door twee hele leuke en gezellige dames, die af en toe wat voor me vertalen. We lopen door de townships, de kinderen zwaaien en de ouderen zeggen me met een glimlach gedag. Gewapend met mijn zonnebrand, mijn hoed en soms een paraplu trotseer ik de warmte van alledag.
In de kleine huisjes luisteren we naar het verhaal van de mensen, wat varieert van keelpijn tot heftige diabetes, waardoor er maar een klein hoopje mens overblijft en zelfs praten te veel energie kost.
Van de week was het heel druk op het plein in de townships; er bleek een townmeeting te zijn, waar wij niets van af wisten. Het moment dat we daar stonden werden we, door de enige blanke man in de township, dringend verzocht er weer weg te gaan. Het scheen niet veilig te zijn! Een maand geleden is er een strike geweest, waarbij de mensen van de townships van alles af hebben laten fikken. De Townmeeting ging over de ontevredenheid van de mensen en ze waren bang dat het uit de hand zou kunnen lopen. Omdat we toch het idee hadden dat de blanke mensen hier lichtelijk kunnen overdrijven, mede omdat op het plein allemaal 'vrienden' van ons stonden, hebben we het toch nog even na gevraagd aan de lieve dames die met ons mee waren. Maar inderdaad, zelfs de dames wilde met ons weg daar!
Op de donderdagochtend ga ik naar de 'disabled people', een project voor verstandelijk en lichamelijk beperkten. Een aantal mensen kunnen niet lopen en schuifelen wat door de kamer heen. Bij sommige is de rug totaal vergroeid, anderen hebben heftige spasmen en een verstandelijke beperking. Een aantal kunnen schrijven, maar het grootste deel van de groep zit er bij en kijkt naar de anderen die 'les' krijgen. Bij opmerkingen als “zij kan helemaal niets” begint het bij mij wel te kriebelen. Wat nou “ze kan helemaal niets”! Ze kan dan wel niet praten, maar wedden dat ze veel meer kan dan jullie allemaal denken, denk ik dan bij mezelf.
Elke middag ga ik naar 'Tsepong', een project voor arme (wees)kindjes. Als we aankomen word ik hartelijk begroet door Sarah en Thomas, de twee beheerders van het project. Het zijn zulke lieve mensen en ze laten ons helemaal vrij om te doen wat we zelf willen. Voordat ik aan de middag begin krijg ik te eten van twee héle dikke dames, die geen engels kunnen, maar hun verstompte tanden bloot lachen als ik binnenkom. Ik eet elke dag (gekookte) mais korrels, mais meel of enige andere vorm van mais. Ik vind het heerlijk! Elke dag krijg ik er een ander prutje bij en het is prima te eten. Iedereen eet hier met zijn handen, maar ik krijg er een vork bij omdat ik uit het buitenland kom, heel lief. Elke dag moeten ik en Janneke wat organiseren, zo hebben we al veel LCKV spelletjes gedaan en hebben we ze een dansje geleerd. Hi-la-risch! Ook deze jonge kinderen komen lekker bij me zitten om te knuffelen en de ouderen maken af en toe praatje en zeggen dan 'i want to be your friend!” Oke, Prima!
Elke vrijdagmiddag wordt er gedanst en gezongen bij Tsepong. Ze zingen, net zoals de dames van People of Hope, in elke toonhoogte en in canon. Ook de kleine meisjes en jongens (!) schudden met hun billen en borst. Ik heb ook één keer geprobeerd zo te dansen, maar helaas..... Ik heb Nederlandse genen. Iedereen heeft me uitgelachen en ik geef ze groot gelijk!;-)
Inmiddels ben ik meer dan een week in Zuid-Afrika en al helemaal gewend aan het rustige leven hier. Elke dag staat me wat anders te wachten, wat het werk heel interessant en divers maakt. Zo ga ik op maandag en dinsdagochtend naar de preschool hier in de buurt, waar ik moet zorgen dat deze gillende kinderen niet afpakken, speelgoed stelen en andere kinderen slaan. Het is heel lastig om ze terecht te wijzen, want niemand spreekt Sotho, behalve een vrouw die, mocht ik haar nodig hebben, nooit in de buurt is. Maar ze begrijpen het wel als ik heel hard 'NO' gil en er een boze blik bij geef. Aan de andere kant zijn het echt ook scheetjes, die zo lekker bij me komen zitten om te knuffelen! En als ik even vergeet om een arm om hun heen te slaan, grijpen ze mijn arm en geven ze me een kus.
Op woensdag en vrijdagochtend ga ik naar 'People of Hope', waar ik, Janneke en nog twee andere dames naar de townships gaan om te kijken of we daar de zieke mensen kunnen helpen of door kunnen sturen naar de kliniek. We beginnen bij People of Hope altijd met een uur lang bidden, wat zo gaaf is! Ik word het helemaal vrolijk van. Eerst moeten we gaan staan ('We stand in worship') en daarna zetten ze het op een zingen!! Één iemand begint met zingen, waarna de rest luidkeels volgt. Ze zingen in Canon en klappen de ingewikkeldste ritmes. Als een echte Nederlander sta ik er stokstijf bij, bang om te dansen en zelfs om te klappen. Soms worden de dames heel emotioneel en zingen, huilen en houden hun handen omhoog. Andere keren moeten we bidden voor één bepaald persoon en leggen we allemaal een hand op haar borst, schouders, rug of ergens anders waar nog geen hand is. Iedereen begint dan te zingen en af en toe hoor je hard 'I love you Jesus, Halleluja!' ertussendoor. De vrouw waar het om gaat zakt in elkaar, huilt en krijst. Wat nou een rustige eerste week?!
Na al het bidden en knuffelen (iedereen grijpt me beet, knuffelt en roept “I love you!”. Toen ik dat een beetje Amerikaans vond lijken, werd mij verteld dat ze eigenlijk willen zeggen 'Ik ben blij dat je er bent, Evelien!'. Ik vond het al een beetje gek om dat te roepen na elkaar een uur te hebben gezien) word ik op sleeptouw genomen door twee hele leuke en gezellige dames, die af en toe wat voor me vertalen. We lopen door de townships, de kinderen zwaaien en de ouderen zeggen me met een glimlach gedag. Gewapend met mijn zonnebrand, mijn hoed en soms een paraplu trotseer ik de warmte van alledag.
In de kleine huisjes luisteren we naar het verhaal van de mensen, wat varieert van keelpijn tot heftige diabetes, waardoor er maar een klein hoopje mens overblijft en zelfs praten te veel energie kost.
Van de week was het heel druk op het plein in de townships; er bleek een townmeeting te zijn, waar wij niets van af wisten. Het moment dat we daar stonden werden we, door de enige blanke man in de township, dringend verzocht er weer weg te gaan. Het scheen niet veilig te zijn! Een maand geleden is er een strike geweest, waarbij de mensen van de townships van alles af hebben laten fikken. De Townmeeting ging over de ontevredenheid van de mensen en ze waren bang dat het uit de hand zou kunnen lopen. Omdat we toch het idee hadden dat de blanke mensen hier lichtelijk kunnen overdrijven, mede omdat op het plein allemaal 'vrienden' van ons stonden, hebben we het toch nog even na gevraagd aan de lieve dames die met ons mee waren. Maar inderdaad, zelfs de dames wilde met ons weg daar!
Op de donderdagochtend ga ik naar de 'disabled people', een project voor verstandelijk en lichamelijk beperkten. Een aantal mensen kunnen niet lopen en schuifelen wat door de kamer heen. Bij sommige is de rug totaal vergroeid, anderen hebben heftige spasmen en een verstandelijke beperking. Een aantal kunnen schrijven, maar het grootste deel van de groep zit er bij en kijkt naar de anderen die 'les' krijgen. Bij opmerkingen als “zij kan helemaal niets” begint het bij mij wel te kriebelen. Wat nou “ze kan helemaal niets”! Ze kan dan wel niet praten, maar wedden dat ze veel meer kan dan jullie allemaal denken, denk ik dan bij mezelf.
Elke middag ga ik naar 'Tsepong', een project voor arme (wees)kindjes. Als we aankomen word ik hartelijk begroet door Sarah en Thomas, de twee beheerders van het project. Het zijn zulke lieve mensen en ze laten ons helemaal vrij om te doen wat we zelf willen. Voordat ik aan de middag begin krijg ik te eten van twee héle dikke dames, die geen engels kunnen, maar hun verstompte tanden bloot lachen als ik binnenkom. Ik eet elke dag (gekookte) mais korrels, mais meel of enige andere vorm van mais. Ik vind het heerlijk! Elke dag krijg ik er een ander prutje bij en het is prima te eten. Iedereen eet hier met zijn handen, maar ik krijg er een vork bij omdat ik uit het buitenland kom, heel lief. Elke dag moeten ik en Janneke wat organiseren, zo hebben we al veel LCKV spelletjes gedaan en hebben we ze een dansje geleerd. Hi-la-risch! Ook deze jonge kinderen komen lekker bij me zitten om te knuffelen en de ouderen maken af en toe praatje en zeggen dan 'i want to be your friend!” Oke, Prima!
Elke vrijdagmiddag wordt er gedanst en gezongen bij Tsepong. Ze zingen, net zoals de dames van People of Hope, in elke toonhoogte en in canon. Ook de kleine meisjes en jongens (!) schudden met hun billen en borst. Ik heb ook één keer geprobeerd zo te dansen, maar helaas..... Ik heb Nederlandse genen. Iedereen heeft me uitgelachen en ik geef ze groot gelijk!;-)
-
05 Februari 2012 - 09:22
Andrea:
Super om te lezen Eef! Klinkt allemaal echt geweldig. Geniet ervan :)
X -
05 Februari 2012 - 12:47
De Zuurtjes:
lieve Evelien,
wat is het toch saai in Warmond! Het enige spectaculaire is dat we kunnen SCHAATSEN!! op de ijsbaan en zo naar de hofvijver bij het kasteel waar we door Genevieve uitgenodigd zijn voor schaatsen met koek en zopie (eindelijk weer warmte!).Het klinkt allemaal heel veel en heel leuk wat je mee maakt, geniet lieve Evelien, we volgen je op de voet! veel liefs,
Kaatje en co -
05 Februari 2012 - 18:09
Emmar:
Oh Eef, wat een heerlijk verslag, dit lijkt me écht wat voor je! Je zit daar helemaal op je plaats of niet? Maar ook heftig zeg. Ben benieuwd naar meer foto's! En geniet van de warmte, vannacht was t -12 graden.. Dikke kus! -
05 Februari 2012 - 21:09
Wieger:
Leuke verhalen Eef! Volgens mij heb je je draai al helemaal gevonden. Misschien wordt het tijd voor een cursus Zulu-dansen?! Geniet lekker. X
ps. van die Z-A weersverwachting word ik hier vrij depressief.. -
06 Februari 2012 - 10:28
Anouk:
Wat een verhaal weer! Het klinkt echt alsof je daar op de goede plek zit. Al die lieve kindjes die bij je komen zitten. Zie het helemaal voor me! Volgens mij maak je een hoop leuke maar ook heftige dingen mee. Geniet ervan en ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal!
Liefs -
07 Februari 2012 - 20:39
Klaas Van Der Bent:
Heey natte krant.
Opnieuw een leuk verslag van je belevenissen gelezen. Je kan altijd nog schrijfster worden.
Je mist waarschijnlijk wel de tocht der alle tochten namelijk de elfstedentocht. -
08 Februari 2012 - 10:40
Rianne:
Lieve schat,
Ik val een beetje in herhaling, maar wát klinkt dit goed! Idd echt iets voor jou zo lijkt het. Geniet ervan lieffie!
Dikke kus xx -
09 Februari 2012 - 19:29
Debbie:
Eeff, wat gaaf allemaal maar inderdaad heel heftig. Ik vind het zo leuk om je verhalen te lezen, schrijf er maar snel weer één! En nieuwe foto's! Ben te benieuwd! Hier is het mega koud en mis je alleen het schaatsen. We kunnen nu al een week schaatsen, helemaal tot de kaagsoos ben ik geweest, wel eng op dat grote water! Mis je!! xx -
10 Februari 2012 - 11:43
Janneke:
Hi Evelien,
Heerlijk om te lezen en wat komen er bij mij weer veel herinneringen naar boven! Ik lees het met veel plezier en geloof mij het zal alleen maar leuker worden! Een ervaring van goud! Zelf ben ik nu nog trouwens super blij dat ik het heb mogen doen.
Liefs Janneke -
12 Februari 2012 - 14:46
Maris:
Ha Evelien,
Ik wist niet dat ik me aan moest melden voor de email-berichtgeving, maar dat heb ik nu dus gauw gedaan en je verhalen vind ik heel gezellig en ik geniet achter de pc een beetje mee van al je ervaringen. Het klinkt allemaal heel leuk, met name voor die kinders is iedere knuffel er eentje en je zal hun dag ermee goed maken. Mooi dat je dit kan doen! Heb je verder nog wel vrije tijd of wordt je hele dag in beslag genomen door je werk? Je vertelt over je Nederlandse genen met het dansen, ik denk dat die andere 50% Engelse genen ook niet echt zullen helpen. Maar gun die kinders het plezier, niets is zo fijn voor een kind als een volwassene te zien die iets niet kan wat ze zelf wel kunnen. Ze zullen (nog) meer van je gaan houden.
Liefs, Maris -
14 Februari 2012 - 09:07
Thijs:
Eef klinkt weer nice. Mooi van die paraplu. Misschien straks ook eentje halen. Hoop snel nog wat foto's te zien.
Kus Thijs -
15 Februari 2012 - 15:08
Jeanette:
heey eef!
wat ben ik toch nog steeds jaloers op jou zeg!
maar leuk om allemaal te lezen wat je mee maakt daarzo!
en leuke foto's trouwens en heb je al veel rozen gehad gisteren?
x jeanette -
16 Februari 2012 - 07:57
Evianne:
Wow eef wat een verhaal weer. Haha wie weet zitten je heupen na je reis wel wat losser :)
Wat een mooi verhalen over de townships zeg. En ik word natuurlijk al jaloers van al die gezellig kindertjes.
Geniet er maar heerlijk van, en ook van het weer, want hier is het nog lang geen zomer :)
Oh en als je terug bent, kom ik nog even Indonesie tips bij je halen, ik ga er in juli 3 weken backpacken!
xxx eef -
19 Februari 2012 - 23:33
Forie:
Eef ik kijk weer uit naar een verslagje. Heb net de foto's op facebook bekeken. Echt top. Ik ben weer heel benieuwd naar de gebeurtenissen en de plannen -
20 Februari 2012 - 10:33
Linda Van Der Aar:
EEF! Ik heb je site gevonden en ik geniet ontzettend van je verhalen. Wat een ge-wel-di-ge dingen maak je mee. Je schrijft zo leuk! Door jouw verhalen kan ik zelf ook niet wachten naar Afrika te gaan haha! (oké het wordt Ghana voor mij, maar ik denk dat veel vergelijkbaar is)
Ben je voor september terug? Zo ja, ik wil graag een date met je voor ik zelf wegga ;) Lieve lieve Eef, enjoy! Dikke kus -
22 Februari 2012 - 22:42
Andrea:
Haha Evelien wat een fantastisch verhaal! En wat heb je een druk bestaan daar zeg, ik word al bijna moe van het lezen over alle activiteiten die je wel niet onderneemt en hoeveel mensen je helpt, echt goed! I'm jealous, ik zit hier elke dag in hetzelfde donkere lab keihard mijn hersens te kraken en heb nog niet zo veel van Londen gezien. Geniet ervan! :) XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
